เปิดตำนานไข่พะโล้

วันก่อนนั่งทานข้าวที่โรงอาหารกับเจ้าหมูอ้วน...หนึ่งในกับข้าวที่ข้าพเจ้าสั่งมาทานมีไข่พะโล้อยู่ด้วย แล้วอยู่ๆเจ้าหมูอ้วนก็ถามขึ้นมา...

หมูอ้วน: ทำไมเค้าถึงเรียกพะโล้

ข้าพเจ้า: ไข่พะโล้เนี่ยเหรอ

หมูอ้วน: ช่าย ทำไมเค้าถึงเรียกพะโล้เหรอ

ข้าพเจ้า: ก็เหมือนหมูพะโล้ไง ทำแบบเดียวกันแต่เป็นไข่ก็เลยเรียกไข่พะโล้แทน

หมูอ้วน: แล้วทำไมต้องเป็นพะโล้ (น้ำเสียงเริ่มหงุดหงิด)
            ตั้งแต่หมูพะโล้เลย ทำไมต้องเป็นพะโล้
            อย่าบอกนะว่าทำเหมือนไข่พะโล้เลยเรียกหมูพะโล้ (หงุดหงิดเต็มพิกัด พร้อมดักทุกทาง)

ข้าพเจ้าจึงต้องยอมเปิดตำนานเล่าเรื่องราวของไข่พะโล้ให้หมูอ้วนฟังดังต่อไปนี้...

... กาลครั้งหนึ่ง ประมาณสมัยช่วงต้นกรุงรัตนโกสินทร์ ประเทศไทยเริ่มมีการติดต่อการค้ากับต่างชาติมากขึ้น มีทั้งต่างชาติที่เข้ามาติดต่อด้วย และพ่อค้าที่เดินทางออกไปติดต่อการค้า   หนึ่งให้ประเทศที่เรามีการติดต่อการค้าด้วยก็คือประเทศจีน การเข้ามาของชนชาติจีนทำให้วัฒนธรรมหลายๆอย่างเปลียนแปลงไป รวมถึงวัฒนธรรมด้านอาหารการกินด้วย   ทางด้านศาสนาก็เช่นกัน มีการส่งพระภิกษุไปเผยแผ่พระพุทธศาสนา แลกเปลี่ยนความรู้และวัฒนธรรมต่างๆ  โดยการเดินทางในสมัยนั้นใช้เรือเป็นพาหนะหลัก ทำให้การเดินทางในแต่ละครั้งใช้เวลามากพอสมควร ...

... ในสมัยนั้นเองมีพระภิกษุอยู่รูปหนึ่ง เคยเดินทางไปเผยแผ่พระพุทธศาสนายังประเทศจีน และเกิดติดใจในรสชาติของอาหาร เมื่อกลับมายังบ้านเกิดเมืองนอนแล้วก็ยังไม่อาจลืมรสชาติที่เคยได้สัมผัส เฝ้าวนเวียนนึกถึงอยู่เป็นนิจ และอยากให้ญาติมิตรได้ลิ้มลองรสชาตินั้นบ้าง   เมื่อสบโอกาสจึงได้เดินทางเพื่อไปเสาะหาสูตรอาหารนั้นยังประเทศจีนอีกครั้ง แต่เมื่อกลับมาลองทำก็ยังไม่ได้รสชาติที่ต้องการอีก  ทำให้ต้องเดินทางไปประเทศจีนอีกหลายรอบ...   จนในที่สุดก็สำเร็จ เกิดเป็นรสชาติที่พระภิกษุรูปดังกล่าวเคยได้ลิ้มลอง

... เมื่อบรรดาชาวบ้านได้ชิมก็เกิดความประทับใจ และรู้สึกขอบคุณพระภิกษุรูปนั้นเป็นอย่างมาก พากันสอบถามที่มา สอบถามสูตรของอาหารดังกล่าว และพากันขนานนามให้ว่า "พะโล้" ... โดยมาจากการที่พระภิกษุ โล้เรือไป โล้เรือมาหลายรอบ เพื่อให้ได้อาหารดังกล่าวมานั่นเอง...

ข้าพเจ้า: จบละ ... แหะๆ...

หมูอ้วน: เซ็ง!!!

ps. เรื่องราวที่เกิดขึ้นเป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้น มิได้มีเจตตาลบลู่ศาสนาหรือพระภิกษุสงฆ์แต่อย่างใด